En son yürekler ölür..

Ne güzel kitapsın sen...

Evet,kesinlikle bu kitapla ilgili yazıya böyle başlanması gerekir.

'Ne güzel kitapsın!'

Daha önce Canan Tan'ın kitaplarını okumadığımdan mıdır başka bir şeyden midir bilmiyorum,ama gerçekten beni bayağı etkiledi.

Deniz..Nehir..Aşk..Trafik Kazası..Ölüm..Organ Bağışı..

Ve beni en çok etkileyen kısımı yazıyorum sizlere,eminim hoşunuza gidecek..

Nehir'in ağzından...

'Deniz! Neler düşünmüş,neler ummuştuk seninle.Yeminler etmiştik.El ele,yürek yüreğe,sonsuza dek,diye...

Benliklerimize kilitlemiştik birbirimizi.Birbirimizin içinde erimiştik. Asla çözülmeyecektik.Çözülmesi mümkün olmayan bir bütün oluşturmuştuk çünkü.

Hesapta yoktu böyle bir ayrılık.Neden Deniz? Neden!

..

Madem gittin,madem yoksun bundan sonrasında,beni de yanında götürseydin ya.Şu anda sana koşabilmek için neler vermezdim..

Onca umut,onca beklenti.. Uğursuz bir karanlığın derinliklerine gömülüverdi.

Minicik kum tanelerini üst üste koyarak, duvarları sabırla,sevgiyle,coşkuyla örülmüş muhteşem billur köşkün bir anda yerle bir oluvermesi gibi.

Deniz..seninle beraber o duvarların altında kaldım bende. Elimi kolumu oynatacak gücüm yok.Soluk alamıyorum sensiz.Almak da istemiyorum zaten..

Bütün bunlar yetmezmiş gibi acımasız tekliflerle çıkıyorlar karşıma.

Her hücresine aşık olduğum;bakmaya,sevmeye,dokunmaya doyamadığım bedenini toprağın altına koymaya dayanamazken..organlarını istiyorlar benden!

Yapamam Deniz..

Kıyamıyorum sana.Senden tek bir zerreyi çıkarıp da kendi ellerimle birilerine veremem.

Haksız mıyım? Yalvarırım yardım et bana Deniz!

Benim yerimde sen olsaydın,ne yapardın?

Verir miydin gözlerimi,verir miydin yüreğimi başkalarına?

Görüyorsun, senden başka yol gösterenim yok.Gidiyorsun diye hepten bırakmayacaksın ya beni.

Söyle bana bitanem,nasıl davranmamı istediğini söyle bana..''

Henüz bitirmedim kitabı..Eminim muhteşem bir şekilde sonlanacak.. 

                      Kitabı bulursanız mutlaka okuyun,eminim seveceksiniz..