hatıralar unutulmaz,unutmayın...

Geçenlerde başıma gelen bir şeyden bahsetmek istiyorum bu yazıda.

4 yıllık bir arkadaşımın hayatımdan ‘tamamen’ çıkışını gördüm. 

Aslında biliyorum ki, 4 yıldır aynı değiliz. 

Hatta biz bu arkadaşlığa 2 yıl diyelim. Mm...1 yıl?  

Gerçekten doğru düzgün kaç yıl geçirdik arkadaş olarak, dost olarak... 

Yavaş yavaş biten bir arkadaşlık... Ve geçen tamamen bitti. Üstelik bunu tesadüfen fark ettim. Sanırım bu daha acı…

İlginç gelen nokta şu ki, o arkadaşla bir beş yıl daha konuşmasam yokluğunu hissetmem. Böyle biri gidince, tamamen hayatımdan yok olduğunu görünce üzülüyorum.

Peki, bunun sebebi nedir?

Gerçekten nedir?

Uzaklardan, geçmişinden kalan bir anın gidiyor çünkü. 

Belki de canını asıl acıtan bu?

Bence bu. 

Yoksa insanın sevmediği biri (ya da olmasa da olur dediğimiz biri-o kadar gaddar olmayalım) gidince hayatından neden bu kadar kırılsın ki?

Biterse bitsin demez mi? Belki de bir tek ben diyemiyorumdur…

Hatıralar unutulmaz. Unutmayın.

Geçmişi her insan özler. Çünkü bir şeyler vardır ve siz bazen orada kalmak istersiniz. Bazen olur bu. Ama düşününce… Bana “haydi seni geçmişe götürelim,tekrar yaşa!” deseler cevabım o kadar net olurdu ki.

Hayır.

Sebebini bilemiyorum. Ama hayır. 

Hatıralarımı, güzel anılarımı özlüyorum ama geçmişine değil geleceğine,hayallerine bağlı bir insanım ben. Belki de bu yüzden hayır.

Bugün sizi üzen o şey, birkaç yıl sonra komik bir anı olarak geliyor. 

Gülüp geçiyorsunuz. Hayatınızdaki kötü olaylara böyle bakmak gerekiyor sanırım. 

Geçer, diyerek devam etmek gerekiyor.

O zaman bizde “life goes on” der keyfimize bakarız. :)

Geçmişinize bağlı kalmayın, geleceğinizi düşünün, hayal kurun ve daima gülümseyin!

Herkese mutlu günler.